تجارت قدیم با دبی ،حسین رفیعی بندری

مراودات تجاری قدیم با دبی 

آقای حسین رفیعی بندری از خاطرات خود میگوید :

جناب آقای حسین رفیعی بندری  در باره  مراودات بازرگانی قدیم چنین بیان میکند :  سالهایی  از 1330 تا  1335 به امور بازرگانی فردی مشغول بودم  و عمده تجارت ما با شیخ نشین  با دبی بود ، دبی  از همان اول تم نجارت آزاد داشت اما هیچ مدرنیت و مدنیت  مانند دیگر کشورها حتی ایران نداشت  ، 

رفت و آمد بازرگان ها و مسافران با لنج بود که  از بندرعباس بع دبی  تقریبا 24 ساعت بود ، موتور لنج ها کوچک و کم قدرت بود ، دبی ابادی زیادی نداشت و همه خانه ها کپری بودند ولی تعدادی خانه مطعلق به شیوخ ساختمان گلی بود و تعدادی  مراکز حکومت و چند ساختمان در بازار نیز دیده میشد دیگر چیزی نبود  و حتی از پول هندی  روپیه استفاده میکردند.

یک  اتومبیل لندرور  وجود داشت که کرایه کشی و بارکشی میکرد و دیگر ماشینها که تعدادشان محدود بود مال انگلیسیها بود که  از شارقه و جاهای دیگر میآمدند . 

جمعیت دبی  متشکل بود از عرب های بادیه نشین به اصطلاح بدو BADOO  و هندی و ایرانی ها که نصف بیشتر این جمعیت  ایرانی بودند .

ایرانیانی که در دبی زندگی میکردند بیشترعبارت بودند از اهالی هرمزگان  میناب  و مردم بلوچ بخش بیابان میناب - لاریها گراشیها و غیره .. 

کرایه هر نفر برای با لنج از بندرعباس به دبی هر نفر 10 تومان و برای برگشت 15 تومان بود . 

مقررات ایران این چنین بود که به مقداری واردات داشته باشی مه صادرات داشته ای  .

عوارض گمرکی در دبی چهاردرصد بود . که اگر بارمسافرهم  زیاد بود عوارض میگرفتند .

برگ سبز های  گمرک  بندرعباس هم دو نوع بود ( مزری و ارزی )  یک مدل برگ سبز مرزی  با اعتبار تا مسافت 72 کیلومتر از بندرعباس  و یک مدل برگ سبز ارزی برای بردن کالا به تمام ایران معتبر بود صادر میشده 

بجای گذرنامه قبل از حرکت به دبی در بندرعباس باید از قبل به مرزبانی مراجعه و برگه علم و خبر میگرفتیم  که هزینه 25 ریال هزینه داشت که  20 ریال آن برای مرزبانی و 5 ریال آن برای شهربانی  بود . 

دردبی نیاز به هیچ مدرکی نبود.. مسافرنیازی به ویزا و چیزی دیگر نبود

از بندرعباس کالاهایی به دبی صادر میشد مانند : خرمای میناب و رودان  ، انبای میناب و رودان - میگو خشک از تیاب میناب - مهیاوه لاری - سوراغ هرمزی ،   ، برنج ، آرد ، سیگار ایرانی ، میوه ، لامپ های رنگی ،  نفت  / انگور گدار سورمند که توی ظرفی به نام  لوده بود.. که ظرفی بافتنی بود..

سکونت دردبی  : در آن زمان سالهای  تا 1335 قمری که من به آنجا رفت و آمد میکردم برای ماندن در دبی هیچ ممانعتی وجود نداشت  ، ما که برای معامله و تجارت رفته بودیم وقتی به دبی میرسیدیم  خانه دلال هم بزرگ بود و هم دلال خود وسایل وارداتی را میخرید و به دیگر تجار میفروخت و جای خواب  با غذا به ما میداد که در مقابل این خدمان روزی دو روپیه هم از ما میگرفت . 

مراودات تجاری قدیم با دبی

و من دیگر در سال 1335 دیگر به اداره پست استخدام شدم و دیگر به دبی نرفتم . 

مراودات تجاری قدیم با دبی

با تشکر از آقای حسین رفیعی بندری و تشکر از شما خواننده عزیز لطفا نظر بدهید . نویسنده علی کوشا